یک ورزشکار المپیکی در دنیای پس از المپیک چه می کند؟

به مدت دو هفته هر چهار سال – اگر سالی که به تازگی رفته است را در نظر بگیرید – ما در جادوی المپیک غرق می شویم، به صفحه نمایش خود می چسبیم و برای همیشه درباره لحظاتی که بوده اند و آنهایی که می توانستند صحبت کنیم. اما برای کسانی که مسابقه می دهند، یک چرخه المپیک می تواند چندین سال طول بکشد و در یک لحظه تمام شود.

برای یک ورزشکار، چرخه حیات کمپین المپیک بسیار فراتر از چیزی است که در آن دو هفته می بینیم. ما داستان های زیادی در مورد تعداد وحشتناک ساعاتی که ورزشکاران در پیست یا استخر سپری می کنند، فداکاری برای زندگی شخصی و اجتماعی خود و توانایی آنها برای غلبه بر آسیب یا ناملایمات می شنویم. سال‌ها برنامه‌ریزی، تمرین و اصلاح برای اطمینان از اینکه یک ورزشکار در بهترین موقعیت ممکن برای اجرا در بزرگترین صحنه جهان است، انجام شده است.

اما هنگامی که شعله آتش متمایز شد و جهان المپیک را به ذهن ضرب المثلی خود فشار داد، چه چیزی برای ورزشکاران پیش می آید؟ و مهمتر از همه، آنها چگونه این تغییر ناگهانی را هدایت می کنند؟

کسب اطلاعات بیشتر: چرا نباید از تمرین همزمان ترسید؟

برای ما مردم عادی، بعد از همه چیز گفته شده و انجام شده، بازی های المپیک یکپارچه به کلاژی از خاطرات خوش محو می شود و همه ما برنامه های منظم کار و خواب خود را از سر می گیریم. اما علیرغم اینکه اکثر ورزشکاران بهترین عملکرد را دارند، واقعیت این است که اکثر ورزشکاران با مدال سوار هواپیما نمی شوند – و این واقعاً برای برخی می تواند قرص سختی باشد.

اغلب اوقات، احساس هویت یک ورزشکار با توانایی ورزشی آنها مرتبط است و “دست نیافتن” چیزی است که آنها ممکن است با آن مبارزه کنند. جالب اینجاست که اندرو بنی و همکارانش اخیرا دریافته اند که بسیاری از ورزشکاران تجربه منفی پس از المپیک دارند. در واقع، کسانی که نتوانستند انتظارات عملکردی درک شده خود را برآورده کنند (چه کسب طلا یا گرفتن یک PB)، یا به طور کلی از عملکرد خود ناراضی بودند، در نتیجه دچار پریشانی روانی طولانی مدت شدند.

ظهور و سقوط “مشهور المپیک” چیزی است که ورزشکاران اغلب باید در آن حرکت کنند، به ویژه در هنگام ورود به خانه. پس از المپیک ۲۰۱۶ در ریودوژانیرو، هاولز و لوکاسن گزارش دادند که افرادی که مدال نگرفتند اغلب با احساس ناکاملی از سوی عموم مردم مواجه می شدند (آنطور که ورزشکاران درک می کنند). همانطور که می توانید تصور کنید، فکر کردن به اینکه فقط به این دلیل که در بین سه نفر برتر قرار نگرفتید ارزش وقت گذاشتن را ندارید، واقعاً شروع به بازی با سرتان می کند.

برای کسانی که به اندازه کافی خوش شانس نیستند که به سادگی به حرفه ورزشکاری خود ادامه دهند (مثلاً بازیکنان فوتبال که مستقیماً به لیگ های ملی خود باز می گردند)، عامل دیگری که باید با آن مبارزه کنند ادامه دادن به زندگی قبل از المپیک است. در پایان روز، یک ورزشکار تفاوتی با بقیه ما ندارد، اما اینکه باید به سر کار برگردید یا کارهای روزمره و روزمره را انجام دهید، هیجان انگیز نیست. هاولز و لوکاسن مجدداً تأکید کردند که چگونه پس از بازی‌های المپیک ۲۰۱۶، تعدادی از ورزشکارانی که با آنها صحبت می‌کردند، کاملاً بی‌انگیزه یا واقعاً بی‌علاقه به زندگی «عادی» خود احساس می‌کردند.

باید توضیح دهم که در بیشتر موارد، المپیک، هم برای آنهایی که مسابقه می دهند و هم برای آنهایی که از کنار زمین تماشا می کنند، یک تجربه واقعا مثبت است. شما فقط باید شادی را در چهره ورزشکاران پس از کسب طلا یا زمانی که در مراسم افتتاحیه یا اختتامیه از استادیوم عبور می کنند، ببینید تا متوجه این موضوع شوید. احساس غرور و افتخار از اینکه می‌توانند نماینده کشورشان باشند نیز چیزی است که ورزشکاران اغلب در مورد تجربه المپیک خود نقل می‌کنند، در کنار رسیدن به رویاهای دوران کودکی خود برای المپیکی شدن.

با اشاره به مطالعه بنی، در مقابل همتایان «ناتوان» خود، ورزشکارانی که بدون توجه به نتیجه از عملکرد خود راضی بودند، به نظر می‌رسید که سلامت خود را مدیریت می‌کردند و به طور کلی نسبت به تجربیات پس از المپیک خود کاملاً مثبت بودند.

بسته به موفقیت و محبوبیت یک ورزشکار، گاهی اوقات نتیجه مالی قابل توجهی بعد از بازی ها به صورت پول جایزه وجود دارد. به عنوان مثال، برندگان مدال طلای سنگاپور در بازی‌های امسال توکیو، مبلغ شگفت‌انگیز ۱،۰۰۰،۰۰۰ دلار آمریکا دریافت خواهند کرد. مایکل فلپس و ریس فکر می‌کنند که برخی از ورزشکاران پس از پایان رقابت‌ها حتی موفق به کسب قراردادهای حمایت مالی می‌شوند. چیز جدیدی برای این بازی‌های توکیو تأثیر رسانه‌های اجتماعی و ورزشکارانی است که به عنوان تأثیرگذار عمل می‌کنند. تغییر در قانون ۴۰ کمیته بین‌المللی المپیک به این معنی است که ورزشکاران می‌توانند از این پس با هواداران درگیر شوند و برای حامیان مالی شخصی خود تبلیغ کنند تا از نظر مالی بیشتر به آنها کمک کنند.

المپیکی بودن، به ویژه این روزها، واقعاً مزایایی دارد.

برای بهبود وضعیت ورزشکاران بعد از المپیک چه می توان کرد؟

هیچ قانون محدودی در مورد اینکه چگونه یک ورزشکار باید سلامت خود را مدیریت کند وجود ندارد، زیرا همانطور که همه می دانیم، همه افراد متفاوت هستند و احتمالاً به یک محرک پاسخ متفاوتی می دهند. با این حال، در بیشتر موارد، مسئولیت مدیریت و هدایت سلامت یک ورزشکار و حصول اطمینان از وضعیت ذهنی مثبت آنها بر عهده مربی آنها است. بنی و همکارانش چند توصیه در مورد اینکه مربی یک ورزشکار المپیکی چگونه می تواند به پرورش ذهنیت مثبت بعد از المپیک کمک کند ارائه می دهند:

• به وضوح تعریف کنید و با آن موافقت کنید که یک عملکرد موفق چگونه به نظر می رسد. این بسیار بر اساس توانایی ورزشکار است و چیزی است که هم ورزشکار و هم مربی باید درباره آن بحث صادقانه داشته باشند. تمرکز ورزشکاران خود بر روی اهداف عملکرد شخصی (مانند دستیابی به بهترین عملکرد شخصی) به جای اهداف گسترده تر (مثلاً کسب طلا) به شدت تشویق می شود – زیرا ممکن است یکی به هر حال منجر به دیگری شود.
• از چالش های مختلفی که ممکن است ورزشکاران در دوره پس از المپیک با آن ها روبرو شوند آگاه باشید و برای آن برنامه ریزی کنید. شناسایی چالش هایی که ممکن است پیش رو داشته باشند، برنامه ریزی برای آنها را آسان تر می کند.
• به ورزشکاران حق انتخاب بدهید و به آنها اجازه دهید تا پس از یک بار کاری سنگین، در مورد نحوه گذراندن وقت خود تا حدودی مالکیت داشته باشند. این ممکن است شامل برنامه ریزی یک تعطیلات به خوبی به دست آمده یا بازگشت به آموزش یا تحصیلات آکادمیک باشد.
• برنامه‌ریزی جلسات رسمی و غیررسمی با ورزشکاران خود را در هفته‌ها و ماه‌های پس از المپیک در نظر بگیرید، به‌طور مثال (برای مثال) با آنها تماس بگیرید یا در مورد عملکرد آنها صحبت کنید. یک رویکرد ساختاریافته برای اطلاع رسانی به ورزشکاران در این دوره می تواند ابزار مفیدی برای حفظ سلامتی آنها باشد.

به ورزشکاران (و مربیان) آینده…

اگر متوجه شدید که رنگ های کشورتان را در صحنه جهانی به تن کرده اید، مطمئن شوید که در طول آماده سازی خود و حتی در طول رقابت های المپیک خود، زمانی را برای فکر کردن و برنامه ریزی برای آنچه در آینده در پیش خواهید داشت، اختصاص دهید. باید توجه داشته باشید که همیشه قرار نیست نور مرکز به شما بتابد، و اینکه بتوانید این موضوع را به طور موثر مدیریت کنید، کمک زیادی به شما در حفظ دیدگاه مثبت در مورد چیزها خواهد کرد.

در مورد مربیان، سلامت یک ورزشکار مسئولیت آنهاست، قبل، حین، و به خصوص بعد از بازی ها (یا هر رویداد بزرگ در این زمینه). بنابراین، اطمینان از اینکه ورزشکاران متوجه می‌شوند چه چیزی بعداً می‌آیند، برای دستیابی به وضعیت مثبت ذهنی و بازگشت موفقیت‌آمیز به زندگی پس از مراسم اختتامیه ضروری است.